Ik loop al enige tijd rond met het idee om een boek te schrijven met als titel “Lopen in het water“. Het idee achter dit boek is dat we vaak preken horen over uit de boot stappen en lopen op het water, maar als je naar het verhaal kijkt dan vergeten we bijna altijd te vermelden dat Petrus uit de boot stapte omdat hij Jezus niet geloofde op Zijn woord…

25 Aan het einde van de nacht liep ​Jezus​ over het water naar de ​boot. 26 Toen de ​leerlingen​ hem over het water zagen lopen, schrokken ze vreselijk. Ze schreeuwden het uit van angst en riepen: ‘Een geest!’ 27 Maar ​Jezus​ zei: ‘Rustig maar, ik ben het. Jullie hoeven niet bang te zijn.’ 28 Toen zei ​Petrus: ‘Heer, als u het echt bent, zeg dan dat ik over het water naar u toe moet komen.’ (Mat. 14:25-28 BGT)

Vraagt God ons wel om uit de boot te stappen of staat Hij toe dat wij eruit stappen?

Had Petrus gewoon zijn mond gehouden, dan was hij net als die anderen in de boot gebleven en dan was Jezus naar hun toe gekomen. Maar nee, meneer Petrus moest weer zo nodig iets zeggen. En in plaats van de stem van de Meester te herkennen, wilde hij bewijs. De vraag die ik dan voor mijzelf heb is: “Vraagt God ons wel om uit de boot te stappen of staat Hij toe dat wij eruit stappen?” Volgens mij hebben wij dit beeld te veel geromantiseerd en gemaakt tot een soort van eis met als gevolg dat mensen “uit de boot stappen” om vervolgens het uit te roepen naar God om Zijn hulp.

Misschien heeft het ook te maken met de tijd waarin wij leven. Wij houden van instant dingen. En lopen op het water is wel iets zichtbaars, het is iets moois, het is een instant wonder. Maar wat nu als God ook de God is van de “onzichtbare” wonderen. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof wel degelijk in zichtbare en instant wonderen, maar ik ben bang dat wij – door onze focus op het zichtbare – vaak genoeg de onzichtbare wonderen missen. Dat we het proces niet herkennen en het dan wijten aan toeval of iets anders.

14 Toen ging het volk op weg naar de ​Jordaan. De ​priesters​ liepen voorop met de ​heilige​ kist. 15 Ze kwamen bij de rivier. Het water stond heel hoog, zoals altijd in het voorjaar. Toen de ​priesters​ hun voeten in de rivier zetten, 16 stopte het water met stromen. Dat gebeurde daar ver vandaan, bij de steden ​Adam​ en Saretan. Daar werd het water tegengehouden, zodat het niet meer naar de ​Dode Zee​ kon stromen. En zo kon het hele volk de rivier oversteken, vlak bij ​Jericho. (Joz. 3:14-16 BGT)

Toen de priesters hun voeten in de rivier zetten stopte het water met stromen. Dat lijkt op een instant wonder, maar als je verder leest zie je dat het gebeurde bij de steden Adam en Saretan. Dat is dus zo’n 25 kilometer ten noorden van waar zij op dat moment waren. Buiten het zicht van de Israëlieten stopte God het water. En dan kan er wel staan dat het water stopte met stromen, maar als dat dus 25 kilometer ten noorden van waar ze waren gebeurde, dan betekent dat dus dat het water niet ineens verdwijnt. In een andere vertaling staat ook dat het water helemaal wegstroomde. Dit kost dus tijd.

Ga de uitdagingen van vandaag niet te lijf met de wonderen van gisteren, maar gebruik de wonderen van gisteren als brandstof voor je geloof en vertrouwen voor vandaag!

En dan nog even terug de geschiedenis is. De mensen die de oversteek wilden maken hadden van hun ouders, ooms, tantes, opa’s en oma’s het verhaal gehoord van het wonder bij de Rode Zee. Dat Mozes zijn staf ophief en God een weg door de zee maakte. Hadden ze nu gewacht op zo’n instant wonder, dan zouden ze dus nog lang blijven wachten. Met andere woorden, ga de uitdagingen van vandaag niet te lijf met de wonderen van gisteren. Maar gebruik de wonderen van gisteren als brandstof voor je geloof en vertrouwen voor vandaag!

Blijf staan

Nu stonden ze daar dus voor die Jordaan. De priester liepen in het water. En ver uit het zicht van alles en iedereen deed God een wonder en het proces werd in gang gezet. Ze konden nu gaan twijfelen en teruglopen, maar ik stel me zo voor dat iemand zag dat de stroom zwakker werd, dat het water lager werd. En waarschijnlijk was er ook iemand die zei dat ze het maar inbeelden, of iemand die vond dat het niet snel genoeg ging, dat dit geen wonder was, dat dit geen wonder kon zijn. Maar ondanks alle stemmen, alle meningen bleven deze priesters staan in het water.

En soms is dat ook het enige wat we moeten doen: blijven staan. Als God iets heeft beloofd, blijf dan staan op – of in het geval van water, in – die belofte. If He said it, He will do it! En nee, misschien geen instant Rode Zee moment, maar een – voor ons – traag proces waarbij het wonder uit het zicht van alles en iedereen in gang wordt gezet en we moeten vertrouwen op Zijn leiding binnen het proces.

Dit jaar wil ik allemaal verhalen uit de Bijbel gaan verzamelen waar God achter de schermen werkt. Waar het wonder misschien niet direct in your face is, maar waar je in het proces wel Gods signature kan herkennen. En daarnaast wil ik het ook heel persoonlijk maken door verhalen van mensen erin te verwerken waar men het water in liep en in het proces Gods hand begonnen te herkennen. Geen flauw idee wanneer het boek af is, maar ik heb er enorm veel zin in om hier mee aan de slag te gaan!